Układ konsumencki – inny niż upadłość sposób oddłużenia

Układ konsumencki, a właściwie postępowanie o zawarcie układu na zgromadzeniu wierzycieli przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej to instytucja przewidziana w art. 49125 i nast. Prawa upadłościowego.

Tak jak upadłość konsumencka, ma na celu oddłużenie dłużnika, który jest niewypłacalny, a więc nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych.

Istotna różnica pomiędzy obydwoma postępowaniami polega na tym, że w przypadku układu konsumenckiego dłużnik zachowuje prawo zarządu swoim majątkiem. W upadłości konsumenckiej majątek ten staje się masą upadłości, którą syndyk ma obowiązek zbyć celem zaspokojenia wierzycieli.

Kto może zawrzeć układ konsumencki? Dłużnik będący osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej.

Również sąd może skierować dłużnika, który złożył wniosek o ogłoszenie upadłości, do postępowania o zawarcie układu na zgromadzeniu wierzycieli, chyba że dłużnik we wniosku o ogłoszenie upadłości złożył oświadczenie, że nie wyraża zgody na udział w postępowaniu o zawarcie układu na zgromadzeniu wierzycieli.

Sąd uwzględnia wniosek dłużnika, jeżeli możliwości zarobkowe dłużnika oraz jego sytuacja zawodowa wskazują na zdolność do pokrycia kosztów postępowania o zawarcie układu oraz możliwość zawarcia i wykonania układu z wierzycielami.

Tak jak po ogłoszeniu upadłości konsumenckiej zawieszeniu ulegają prowadzone postępowania egzekucyjne, tak i w przypadku układu konsumenckiego, postępowania egzekucyjne dotyczące wierzytelności objętej z mocy prawa układem, wszczęte przed dniem otwarcia przyspieszonego postępowania układowego, ulegają zawieszeniu z mocy prawa z dniem otwarcia postępowania. 

Wyjątkiem jest sytuacja, gdy wierzyciel posiadający wierzytelność zabezpieczoną na mieniu dłużnika hipoteką, zastawem, zastawem rejestrowym, zastawem skarbowym lub hipoteką morską może w toku przyspieszonego postępowania układowego prowadzić egzekucję wyłącznie z przedmiotu zabezpieczenia.